Proszę, zacznij żyć.
Wiesz, że człowiek normalny umiera codziennie, a odważny tylko raz? Wyobraź sobie sytuację... Wchodzisz do klasy i siedzisz cicho. Wracasz do domu i zakuwasz kilka godzin. No, jesteś, bo jesteś. Śpisz, wstajesz, chodzisz. Coś jeszcze? Twierdzisz, że to lubisz... No to przewińmy trochę lat do przodu. Masz gdzieś tak z 70 lat... wymienisz max. 10 wspomnień. Czegoś nie rozumiem. To się tak przyjęło: Ciekawe jak cię rodzice wychowali? Siedzisz cicho i się nie wypowiesz, bo...? Może bo nie wypada lub inni tego nie robią? Nawet nie wiecie jak się cieszę, że nie jestem NORMALNA. Nie chcę być jak inni. Najgorsze co może być. Uwielbiam to kim teraz jestem. Nie wstydzę się niczego. Czemu mamy być oskarżani za pewność siebie i za to, że nie potrzebujemy nikogo, kto będzie nam mówił co mamy robić? Za to, że zaczęliśmy serio żyć. To nie bunt. To jest ŻYCIE. Życie nie ma sensu jeśli chcesz być jak inni ograniczając się. Nie każdy to rozumie. Chciałabym aby ludzie to w końcu zrozumieli. Nie psychopata skacze na bungee, nie psychopata ma MARZENIA i jest ODWAŻNY. To boli, że ludzie nie mają wyobraźni. I nie, nie mam problemów z psychiką żeby takie coś pisać. Jeśli TY tak myślisz to znaczy, że coś z tobą jest nie tak. Proszę, zacznij żyć. Przestańmy być słabymi jednostkami. Jesteśmy inni i to jest piękne.
